Suwe gak ngeblog! Sik repot golek upo, gawe nyambung nyowo sing gari sak lembar iki.
Kapan-kapan ing liyo wektu tak nulis maneh!
Suwun....!

Jare wong beradab iku ora bakal gawe lara marang liyan, ora gawe wedi marang liyan. kasunyatane wong-wong sing nang njobo iku isih tegel lan tego nggepuki lan ngantemi marang sepodo. Adedasar agomo sing jarene paling kenceng dewe, terus wani lan tegel ngepruki sirah lan awak marang liyane sing jare wis salah kaprah.

Byuh...!
Ngono kuwi opo yo wis ora kebayang, misale sing dikepruki bapake dewe utwo ibune dewe. Kok lek adigang adigung adiguna nemen banget. Perkoro agomo pokok nglakone barang sing apik, terus ngopeni badane dewe-dewe opo ora wis cukup. Wong liyo bah nyembah watu, bah nyembah banyu, opo maneh nyembah suket opo ora urusane dewe-dewe.

Mbelani agomo, mbelani Gusti Allah... byuh...byuh... ketok lek lemah agamane tur nglokro Gusti Allahe. Mlaku sak mlaku main kepruk, nggepuk, mancal lan njejek marang wong sing ora podo syariate dadi kelakuan sing halal, lan dianjurne.

Bubrah wis... !

Udan deres wayahe wis wengi
Njur kelingan lungamu dek wingi
Apa wis dadi garising pesti
Kowe bakal cidro janji

Senadyan uripku rekasa
Kabeh mau bakale tak tampa
Nuruti gegayuhaning rasa
Bebrayan urip klawan ndiko

Kowe lungo tanpa kabar nganti seprene
Laraning ati sing nyangga aku dewe
Ora ngiro yen bakal ngene dadine

wis-wis yowis yen ngono
Yo wis tak lilak-ake

Lelagon sing gawe trenyuhe ati. Sepiro abote rasa naliko ditinggal lungo dening kekasihing ati. Prasaat layangan pedot taline, ngleyang ngumbowara tekan ngendi-ngendi. Saking bingunge ati. Ning kanthi iklase penggalih, akhire kudu iso nampa kahanan sing jelas nglarake ati. Masio laraning ati wis ora tan keno kinucap karo lambe, piya-piye jenenge manungso hamung saderma nglampahi opo sing wis dadi pepestine sing nggawe urip, mulo ora keno selak lan nyingkrih soko kasunyatan, diadepi wae sak kuate ati lan awak.

Jare cobaan saka Gusti ora bakal kliwat teko kekuatane makhluk'e, mulo ayo podo dedungo amprih di dohne saka balak!

Nyedaki sampurnane urip ngadepi pirang-pirang kasusahan sing kasandang naliko nggayuh nikmating urip tansoyo sirno. Yen pemerintah sido ngundakne rego BBM adedasar rego minyak nang jagad iki yo ancene mundak saking tipise persediaan alam. Lengkap wis sengsarane urip nang Indonesia. Sido kelakon larang sandang pangan opo maneh papan.

Mertandani yen dunyo iki ancene wis tuwek, mbarang-mbarang nyedaki entek, semono ugo imane menungso marang Kang Moho Dumadi gari nang lambe, wong kasunyatane kamursalan-kamursalan lelakone manungso sing soyo kandel.

Ora ono sing ditoleh maneh kejobo abote nggowo awake dewe-dewe anggene nerusne lelakoning urip nang jagad amoh iki. Nang ngendi-ngendi isine sambate urip tansoyo banter olehe njerit. Kahanan ora tentu, wong-wong wis podo ora percoyo marang siji lan sijine. Lek oleh dijaluk bandane, nanging lek gak oleh diilangne nyawane disik amprih longgar anggene colong jupuk, pek-pinepek bondone liyan, ganyang-ganyangan karo sedulure dewe lan liyo-liyane.

Ojo terus kaget mergo kahanan sing koyo mengkono yen akeh sing dodolan awak ( nglonthe ) hamung gawe nyukup-nyukupne butuhe urip. Ketok ino lan gak duwe rego diri yo bene sing penting iso terus unjal ambegan. Mergo wis ora enek liyane sing kenek di lakoni kejobo adol awak.

Abot sanggane dadi wong wedok. Sepisan wae dodolan awak mulo selawase awake bakal ketaton. Bedo karo sing nuku awake wong wedok ( lonthe lanang ) masio pirang-pirang anggene tetukon yen disawang tetep wae ora kalong, kejobo titel tukang nglonthe!

Kabeh kudu iso nompo kahanan Indonesia iki sing soyo ora nggenah, mergo polahe wong-wong sing sak enak udel'e dewe. Yen to akeh wong wedok sing adol awak gawe nerusne urip, ora usah kesusu terus nyalahne moral'e sing dodol awak. Masio ora kabeh ning roto-roto kabeh mau kepekso mergo kahanan. Sopo sing nggawe kahanan koyo mengkono..? jawaben dewe cuk !

Mangerteni urip sing soyo angel tumprap wong mlarat saking cupete bekakas lan sak andahane. Andadekne petenge penggalih naliko nyawang sarto krungu kabar bab wong-wong sing dianugrahi panguripan luwih penak ing bab bondo dunyo. Ora mergo iri terus dengki ananging sebab musababe kroso mlencenge roso adil nang sekabehane babakan urip soho panguripan ing negoro iki.

Ora mukal yen to akeh sing podo muntab terus nuntut keadilan nang pemerintah sing duwe penguoso marang tatanan urip koyo kang wis den cita-cita'ne mbah-mbah jaman biyen. Menyangopo kok kemlaratan ora age-age sumingkir soko negri iki. Kenengopo kesusahan tikel matikel ngeblegki wargo ing negri iki. Pitakon-pitakon sumpeking ati terus deres kaweton teko sajroning ati.

Ewodene aku lan kowe kabeh, tak kiro yo wis podo ngerti lan ngrasakne sak ora-orane meruhi sambate dulure dewe sing mlarat-mlarat tur bodo. Jerite bocah-bocah cilik keluwen, tangise ibu-ibu anggene open-open keluarga, rekasane bapak-bapak golek pangan gawe anak sak bojone. Pisuhane nom-noman sing podo angel mujudne masa depane, lan sak panunggalane, pungkasane gur jancuk lan juancuk !

Opo yo gur semene kemampuane wong sak Indonesia anggene njalakne amanah teko mbah-mbah sing wis setor nyawa gawe kemerdekaan uripe dewe saiki? Opo yo wis ora enek sing duwe ati lan nurani gawe urip sing koyo sing wis dititahne karo Gusti Kang Akaryo Jagad dalah Gusti kang nyiptakne sekabehane umat ing dunyo iki.

Prasasat urip gur mampir ngombe, aku lan kowe kabeh mestine yo arep nerusne lakon ora ono panggon ampiran liyane maneh kejobo modar alias mati budal ninggalne dunyo. Ora usah diomongi tak kiro yo kabeh wis meruhi menowo samubarang sing urip bakal mati. Kejobo Gusti sing andarbeni panguripan iki. Yo wis sakmestine yen to podo golek sangu sak akeh-akehe gawe budal mati.

Uang bukan sagalanya tapi segalanya pakai uang. Mulo kabeh podo rebutan duit, kabeh podo ngeruk duit emboh piye carane sing penting oleh duit. Duit dadi tujuan urip. Ora duwe duit berarti podo karo ora iso urip. Yen duwe duit, terus lali karo sejatine urip. Sabendino numpukk-numpuk duit, mergo budal mati yo sik butuh duit, sak ora-orane naliko butuh kain mori yo kudu ngetokne duit, kecuali modar nang alas ora ono sing ngonangi, ateges lebur dipangan set utowo kewan liyane.

Wong saiki gari setitik sing gelem tetulung marang sepodo-podo amergo gawe nulung awake dewe wis rekoso. Anane piye amprih urip mulyo masio kudu merjoyo sepodo. Akeh wong tuwo nyekolahne putrane kelawan dedungo mugo-mugo pinter golek duit.

Wedokan saiki soyo maju, ora koyo jaman ndisik sing nangdi-nangdi nggawe jarit, centingan. Pikirane simple, mergo yo gak diwehi pilihan urip kejobo manut lan mituhu omongane wong tuwane. Wong wedok iku jare suwargo nunut neroko katot tumprap wong lanang. Dadi sepiro cupete lan ora nduweni hak milih dalane uripe dewe koyo sing enek nang pikirane, mergo naliko lahir ceprot wis didoktrin adat lek uripe mung gawe tambel butuhe wong lanang.

Sampe' kaweton pribasan, wong wedok iku cukup iso Macak-Manak-Masak, wis sempurno uripe. Byuh...! Wong wedok bener-bener dijajah wong lanang uripe. Pikirane dipateni, kekarepane dibatesi, polahe dipageri, wujude ditumpaki!

Jaman wis berubah! Nang Indonesia sing dadi pahlawane wong wedok Ibu R.A. Kartini, piye critane lan perjuangane wis diudari nang sekolah SD. Totokromo lan andab asor dijejelne nang batuke, masio sekolah wis dibebasne artine wong wedok oleh sekolah sampe sundul langit, nanging wong Indonesia sik pancet nyawang asor nang pribadine mergo yo sik lemah miturut anggepe wong lanang. Terus maneh nang syariat'e wong Islam, wong wedok ora oleh mbalelo opo maneh nglawan nang wong lanang sing dadi bojone. Olehe gur nggah-nggih mboten kepanggih!

Megawati Soekarno Putri, wong wedok sepisanan sing iso lungguh nang kursi paling duwur negoro Indonesia. Tapi yo ora suwe! Masio kiwo-tengene wis dipageri wong lanang-lanang sing hebat-hebat. Pancet wae ngglethak lengser teko kursi kuwi.

Saiki wong wedok Indonesia bebas sak bebase, kabeh oleh lan iso anduweni impen gawe masa depan uripe. Sekolah iso sak duwure nganti njeplak uteqke. Profesi utowo karier iso sak pucuk-pucuk'e jabatan, iku wis di lekasi karo Megawati.

Mbalek noleh nang kiwo tengen budayane wong wedok jaman saiki khususe para prawan (istilah wong wedok sik nom -remaja-)kadang yo nggegirisi. Ora enek bocah wedok saiki sing jaritan kecuali naliko wisuda utowo dadi manten. Jaritan iku kuno sak kuno-kunone.

Budoyo teko 'barat' ora keno dibendung maneh, wong jowo ilang jawane. Ora mokal yen bocah saiki wis podo ora biso basa jawa. Mergo basa daerah gur gawe ribet ora nambah cepete nggayuh masa depan khususe nang karier. Mulo saiki yen enek bocah isih iso ngomong nggawe boso daerah di guyu lan di enyek, ndeso!

Durung maneh tindak tanduke bocah nom saiki, khususe para prawan sing wani ngundang lanangan. Bocah wedok meteng turut ndalan sak pirang-pirang. Free sex, kenthu, onyin, utowo ngenthot dadi lelakon biasa, lelakon umum tumprap masyarakat. Memang wis teko titiwancini menowo iki jaman edan. Lek ora edan yo ora kumanan. Wong waras malah disebut wong gendeng mergo 90% wis edan kabeh!

Naliko jaman penjajahan, wong indonesya iso kompak, ngendi-ngendi gawe pergerakan nglawan penjajah walondo lan jepang. Saben dino anane mung rekoso, prihatin lan muncrating getih perjuangan. Sampe teko titiwancine Indonesya merdeka tanggal 17 agustus 1945.

Sak banjure bongso Indonesya ngisi kemerdeka'ane karo pembangunan, sak anane, sak mampune, nek ngrungokne pidatone Bung Karno sing nduwe niat lan impen menowo Bongso Indonesia kudu iso ngadek nang nduwure sikile dewe, ateges ora bakal tergantung utowo ngandalne pitulungan bongso liyane.

Generasi muda saiki meruhi perjuangan mbah-mbahe teko buku-buku utowo filem dokumenter. Sepiro abote urip jaman semono, ditindes karo matane penjajah! Sampe saiki mungkin sik akeh sing kroso mangkel karo raine penjajah. Mergo angel gawe nyalurne roso muntab nang penjajah mergo jamane yo wis berubah, ora lidok dulure dewe sing di ganyang. Nangdi-nangdi berita kerah utowo gegeran antar kampung, gegeran rakyat karo pihak keamanan naliko enek demo, gegeran penggusuran lan liyo-liyane.

Sak wise Presiden Soeharto lengser, bongso Indonesia ngandalne sing jare orde reformasi, samubarang kudu ditoto ulang ben luwih apik. Ora koyo jamane Soeharto sing jare menurut wong umume kebak KKN, lan ora ngowehi ruang hak asasi.

Kasunyatane naliko kran demokrasi era reformasi dibukak blak, bongso Indonesia lali paugeran, kliwat bates, bebas sak bebase, sampek ngerusak sembarang-barang gawe mujudne sepiro bebase jaman reformasi iki. Anane mung saling ganyang, sopo sing ruso, sopo sing kuat yo iku bakal dadi penguoso. Kabeh ndudohne siung sing wis disimpen cukup suwe, mlakune koyo macan luwe, opo-opo sing ketok nang ngarep moto langsung disikat.

KKN ora alah kurang tapi malah ngidap-ngidapi, korupsi semono ugo, tambah edan! Birokrasi yo tambah mbulet koyo entut. Transparansi mung slogan, tetep wae ditutup-tutupi amprih rakyat gak weruh, amrih rakyat pancet iso diapusi. Yen ndelok Indonesia gemah ripah loh jinaweh, sak mestine rakyat iso makmur lan mulyo, tapi kasunyatane, rakyat sik akeh sing ketere-tere, ndlosor-ndlosor, gulung koming naliko golek sego sak pulukan wae. Sewalike wong pemerintahan umek mikir udel'e dewe, wis nompo gaji teko rakyat, tapi sik tego lan mentolo ngerampas hak-hak'e rakyat.
-hak urip mulyo
-hak dadi wong pinter
-hak oleh pengayoman
-lan hak liyo-liyane

Mulo ojo kaget lek kesabarane rakyat entek, pemerintah nggoling, buyar dadi sak krikil-krikil, kenek bebendu mergo sio-sio nang nasib'e rakyat!

Ndelok perkembangane teknologi saiki jian gak nutut uteqku. Saiki koyo-koyo kabeh irung njungkel iso sing jenenge ngoperasekne komputer. Gek sing jenenge raine komputer kuwi yo dudu barang murah mungguhku. Cuk mlarat maneh!

Naliko semono pas sik iso sekolah, enek pelajaran komputer, tapi yo pancet gak nyandak uteqku. Sak liyane isin karo konco-konco mergo angger arep mlebu lab komputer ndadak ngliwati ruang TU. Lha nang ngarep ruangan kuwi mesti Bu sopo kae mboh aku lali, angger weruh aku terus nyelok, banjur takon kapan mayar iuran komputer..? Diancukkk lek kelingan malih isin, mergo nang ngarepe konco sak kelas.

Masio akhire iso mlebu lab, tapi uteq sak atiku wis ora melok nang lab. Komputer tak empakne, terus sukur mijet sing jenenge mouse. Rasane gur kudu mbanthing tok! Mangkel karo kondisiku, sing sarwo cupet.

Ora lido' lek aku saiki yo goblok soal njalakne komputer. Opo maneh perkembangane program-program komputer sing tansoyo ngembang gak karu-karuan. Jian ora nutut lek gur bocah koyo aku iki. Tapi yo wislah ora popo, ancene yo ngene iki kahanane. Arepo dikoyongopo yo wis anane gur koyo ngene. Isane yo gur sakmene, sak ora-orane saiki enek komputer gawe blajar.

Krungu para DPR nganggarne duit mak yuto-yuto gawe tuku laptop, beh rasane jian mentolo misuhi. Wong-wong kae opo yo wis podo budek, opo malah ancene wis picek! Lek jare wakil rakyat, mbok ndelok rakyate, khususe bocah-bocah sing isik sekolah kae. Aku muni ngene iki mergo ngalami dewe sepiro abot sanggane dadi bocah anake wong mlarat, pingin sekolah apik fasilitase tapi ora kuat ragat, isone mlebu sekolahan sing sarwo kurang perangkate. Ditambah maneh kondisi guru-guru sing umume sak karepe dewe anggene ngajar yo mergo wis podo mumet golek sandang pangan gawe keluargane!

Kesimpulane, wong mlarat semakin mlarat koyo sing wis dinyanyekne Bung Kaji Oma Irama kae yo enek benere. Apane ora bener? wong mlarat iku gandengane goblok. Mergo mlarat ora iso ngilaki gobloke. Lek wis kondisi goblok, apane maneh lek gak mlarat. Mulek tho? mbokne ancuk tenan!

Salahmu gelem mlarat? Lha awakmu lumuh, ora gelem kerjo! Ora gelem sinau, males usaha! Arep polah piye maneh, lek mbarang-mbarang sarwo angel, ditambah ketrampilan sing ora duwe blas! Mergo yo ora enek ubo rampene gawe sekedar iso. Urip sabendino gur gawe obah amprih iso mangan sak anane, ora enek liyane kejobo gawe nyambung nyowo ben tetep krasan nang awak goblok iki. Yo sik untung nyowo sitok iki sik rodok krasan. Suwe-suwe opo ora yo minggat.

Hoe.. sopo wae sing ngerti lan weruh dalan, lek podo ora picek, khususe sampeyan-sampeyan sing duwe wewenang gawe kebijakan, nang pemerintahan. Sak durunge kabeh sarwo telat, sak durunge kabeh mowo laknat. Mbok yo rodo mikir kahanane rakyatmu. Sak angel-angelmu urip, minimal awakmu gak duwe masalah badokan. Deloken rakyatmu sing ketehele-thele golek untalan, gawe ngisi weteng amprih nyawane tetep anteng. Lek kowe kabeh isik mbegegeg mikir wetengmu dewe, entenono bebendu soko Kang akaryo jagad. Aku opo kowe disik sing bakal budal nang akherat!

Timbang sumpek nyimpen uneg-uneg nang sirah sing kadang nggatheli. Iseng-iseng gawe blog ben iso ngutahne isine batuk nang internet. Ora enek maksud ngelokne wong liyo opo maneh nduwe tujuan elek gawe kisruh nang jagad internet. Iki ngono gur omongane bocah ndeso sing ora ngerti opo-opo mergo ora tau mangan sekolahan. Arep sekolah ndadak adol omah sak lemah kuburane. Timbang batangku mbesok di guwak nang kali mergo lemah kuburan wis gak gablegh di dol gawe sekolah. Mending gak sekolah, mbesok lek modar ben dipendem nang kuburan koyo wong lumbrah, ora koyo ashu!.

Ancene yo jiancuk tenan urip nang jaman saiki. Jare pendidikan iku hak rakyat, jare pendidikan arep digawe murah sak murahe, jare... jare... embohlah sing jelas lek tak rasakne koyo taek kabeh! Emboh sopo sing salah, aku yo ora paham, yo ora arep nuntut opo maneh ngemis-ngemis ben iso sekolah. Karodene yo ora bakal ngerti arep ngemis nang sopo! Wong kabeh yo ngerasakne angele golek biaya kanggo ngeragati sekolah. Durung urusan urip liyane sing tak rasakne yo ora enek sing enteng. Kabeh sarwo abot, sarwo soro, sarwo tirakat.

Urip ancene nggatheli. Arep mati yo sik mikir gek engko malah ngrepoti wong liyo. Terus arep polah opo saiki? Sekolah ora iso, golek penggawean yo wis angel. Opo maneh gawe penggawean! Opo yo tenan yo lek kiamat kuwi wes cedek? Terus opo hubungane? oala emboh... !